Szkoła, jaka jest, każdy widzi, czyli coś z tym wreszcie zróbmy!

Prasa pieje nad wynikami polskiej szkoły, bo ktoś nam dał w Europie piąte czy siódme miejsce. Mamy najwięcej ludzi z maturą na sto tysięcy. Mamy być może największy odsetek młodzieży z wyższym wykształceniem.

Cyfry mówią swoje, cyfry nie mogą się mylić.

Tymczasem odczucie społeczne, a moje się z nim wyjątkowo zgadza, jest takie, że polska szkoła to sypiący się budynek, do którego strach wejść, a wyjść jeszcze większy.

Zdarza się, że młodzi ludzie, jak w minioną środę licealiści z jednej z warszawskich szkół, zaczepiają mnie po zakończonym spotkaniu i pytają, czy można coś z tym zrobić?

Można i trzeba, ale raczej nie liczyłabym w tej kwestii na Ministerstwo Edukacji Narodowej, z którego od dawna nie wypłynął żaden ciekawy projekt. Sądzę, że powinna powstać oddolna inicjatywa rodziców, bo państwo i jego urzędnicy są zdaje się w tej kwestii absolutnie ślepi.

Oddajemy do szkół  nasze największe dobro narodowe - dzieci i młodzież po to, by spędziły tam najbardziej twórcze lata swego życia, tymczasem trwonią je na nauce anachronicznej, dziewiętnastowiecznej (i to raczej z początku dziewiętnastego wieku), w wielu przypadkach w opresyjnym środowisku, ucząc się aspołecznych zachowań, które nieliczni tylko nauczyciele potrafią wyeliminować, a wielu po prostu toleruje lub taktycznie nie zauważa.

Generalizuję, owszem, ale też jest w tym dużo prawdy i codziennej obserwacji mojej, rodziców, uczniów, a także co światlejszych nauczycieli.

Czy szkoła może być fajna? Czy do szkoły można chodzić z radością? Czy szkoła może uczyć, nie zabijając w dzieciach i młodzieży naturalnej ciekawości świata?

Czy szkoła może pomóc uczniom słabym, w równym stopniu nie zaniedbując zdolnych i wybitnych jednostek?

Jaka zmiana potrzebna jest szkole? Czy administracyjna (likwidacja gimnazjów?), czy HR-owa - podniesienie płac nauczycieli tak, by móc poprzez konkursy wyłowić jednostki najzdolniejsze, dla których praca z młodzieżą nie będzie katorgą, ostatnim wyborem, jednostki zdolne oprzeć się naciskom rodziców, kolegów i władz szkolnych i realizujących autorskie programy, a co za tym idzie – likwidacja Karty Nauczyciela?

Czy uczniom NAPRAWDĘ potrzebne jest wkuwanie przeogromnego już materiału, z którego po krótkim czasie NIC nie zostaje?

Dlaczego wszystkie niemal programy zawierają anachroniczne treści?

A może raczej powinniśmy kształcić umiejętności poruszania się we współczesnym świecie? Zarażać młodzież miłością do tej fantastycznej planety, której dziećmi wszyscy jesteśmy? Kształtować w nich szacunek dla starszych, opiekuńczość wobec słabych i wykluczonych, zrozumienie dla konieczności poskromienia indywidualizmu i podporządkowania się dobru wspólnemu?

Dlaczego matematyka nie uczy inwestowania, biologia świadomości ekologicznej, historia ciekawości dla dziejów, język polski zabija chęć czytania, plastyka nie wspomaga rozumienia dzieł sztuki?

Dlaczego młodzież na wf-ie symuluje choroby, aby nie ćwiczyć?!

Dlaczego uczniowie nie odrabiają lekcji, korzystając z internetowych gotowców? Dlaczego kwitnie handel prezentacjami maturalnymi? Dlaczego sami nauczyciele biorą w tym udział?!

Czy naprawdę uczeń po dwunastu latach nauki nie może w ciągu kwadransa (jak to było podczas mojej matury) przygotować spójnej wypowiedzi na zadany temat? Po co mu rok przygotowań?!

Co on podczas tego roku pisze, doktorat?!

Dlaczego, żeby się dobrze przygotować do matury, uczniowie muszą uczęszczać na korepetycje?

Czy w szkole POWINNA być religia?

Czy nauczyciele powinni spędzać więcej czasu na wypełnianiu papierków niż na wychowywaniu uczniów?

Czy szkole nie jest potrzebny pakt nauczyciele-rodzice, by obie strony mówiły jednym głosem i dom nie obarczał szkoły wychowaniem, szkoła zaś nie umywała rąk, twierdząc, że to prawo i obowiązek domu? Czy uczeń MUSI mieć zawsze rację, a nauczyciel ma być sprowadzony do roli chłopca do bicia?

Dlaczego najlepsi nauczyciele odchodzą ze szkoły, nie mogąc znieść rozmaitych nacisków, a przede wszystkim ciągłego równania w dół?

Po co nam rankingi szkół?! Wiadomo, że prowadzą do demoralizacji środowiska i pracy na wynik szkoły, który nie zawsze jest wynikiem ucznia.

Te i setki innych pytań zadaję sobie raz po raz, choć ani ja już nie jestem nauczycielką, ani moje dzieci uczniami.

Dyskusja jest jednak potrzebna, dyskusja jak najszersza, z wieloma różnymi głosami, bo tylko poprzez ścieranie się racji możemy wypracować model nowej polskiej szkoły.

A kiedy ten model wypracujemy, zaproponujemy szerokie konsultacje i być może wykorzystamy wszelkie sposoby nacisku na władze, aby zmienić tę fantastyczną polską szkołę, która, jako żywo, absolutnie fantastyczna nie jest.

To jest wyłącznie moje zdanie i wiem, że w tej chwili generalizuję, krzywdząc wielu wspaniałych ludzi, których na co dzień poznaję podczas moich spotkań z młodzieżą.

Ci mądrzy ludzie wybaczą mi wejście w ich kompetencje wiedząc, że nie powodują mną niskie pobudki. Być może wspólnie zastanowimy się, czy szkole polskiej nie jest potrzebna nowa, prawdziwa, a nie kolejna reforma.  

Proszę o wypowiedzi moich młodych czytelników. Razem zmieńmy polską szkołę!

Dixi.

Z ostatniej chwili: Rzecznik MEN przyznał się do manipulowania statystykami, a o fatalnej wiedzy polskich dziesięciolatków przeczytacie tutaj:

http://wiadomosci.onet.pl/tylko-w-onecie/alarmujace-dane-dzieci-z-polski-ostatnie-w-europie,1,5330146,wiadomosc.html

Z ostatniej chwili 2: Testy PISA, które dawały nam wysokie miejsce w matematyce, wskazują że w rozwiązywaniu zadań w 2013 roku polscy gimnazjaliści są na dwudziestym ósmym miejscu w rankingu! Tak więc odczucie społeczne i chłopski rozum znów się obroniły. Niestety.