Kreatywna księgowość

Uwielbiam ten zwrot!

Zawsze mi się wydawało, że bycie księgowym to najnudniejsze zajęcie świata. Pisanie rzędów cyferek dokładnie pod sobą, potem sprawdzanie, czy "Winien" równa się "Ma". Nie bardzo wiedziałam, na czym to wszystko polega. Pamiętam  ból mojej mamy, która jako nauczycielka w szkole podstawowej opiekowała się Spółdzielnią Uczniowską "Skrzat" i zawsze szukała gdzieś w olbrzymiej Dziennik Głównej złotówki zaginionej pośród tysięcy mikroskopijnych krateczek.

Nie muszę chyba dodawać, że liczenie odbywało się wtedy na drewnianym abakusie, którego tajniki udało mi się poznać, zanim jeszcze nastały czasy kalkulatorów. Stukot koralików przesuwanych na metalowych prowadnicach, szybkie ruchy dłoni i kasowanie, które odbywało się przez przechylenie liczydła w lewo. Romantyzm dawnych czasów...

Miałam też w wyposażeniu plecaka małe liczydło z kolorowymi paciorkami, w sam raz, aby zmieściło się w tornistrze.

Z terminem "kreatywna księgowość" mieliśmy okazję zetknąć się wszyscy parę lat temu przy aferach amerykańskich korporacji. Potem zwrot się upowszechnił, a księgowi wiele zyskali w moich oczach.

Okazało się, że wcale nie są tacy kostyczni i nudni, nie szukają w kolumnach cyfr zaginionej złotówki, potrafią być interesujący dla autora, który szuka w oczywistościach nieoczywistego, bywają aferzystami, magikami cyfr, umiejącymi je nagiąć do swych potrzeb, oszustami nawet.

Tymczasem nie tylko ludzie od księgowości korporacyjnej to robią, a cyfry, również laikom dają cię ugniatać w rozmaite interesujące kształty. Zgłębiając temat, dokonałam też interesującego odkrycia, że oto narodziła nam się nowa jednostka monetarna: jeden lajk ("1 like", po polsku pojawiający się też jako "lubiś") i że sporo osób zupełnie przeze mnie o to wcześniej nie podejrzewanych, rzuciło się w odmęty przygody księgowej.

Kreowanie rzeczywistości przy pomocy cyfr interesuje z przyczyn oczywistych ministra finansów. Ten na krótki termin pożycza wolne środki od miasta Warszawy, lukrując przy tym budżet, bo wiadomo, że stan kasy państwowej z ostatniego dnia roku wpisywany jest do bilansu i na długo obowiązuje.

Tak robi wiele firm, w tym moja ulubiona sieć sprzedająca książki (żeby jej nie robić darmowej reklamy, nie wymieniam z nazwy, pogłówkujcie), która jakiś czas temu z uroczą prostotą poinformowała wydawców, że kasy do stycznia 2012 nie ujrzą.

Kto prowadził biznes, choćby tak mały, jak mój, ten wie, że sklepy w grudniu mają największe obroty, sięgające kwartalnych albo jeszcze lepiej i pozbywać się środków przed ich zaksięgowaniem byłoby dla korporacji samobójczym zaniżaniem wyników. 

Ale najciekawsze jest to, że kreatywną księgowość można uprawiać też w sieci. Wreszcie Amerykanie, którzy lubią wszystko zważyć i zmierzyć wymyślili, jak dokonać oceny wartości człowieka czy firmy. Ta wartość, rynkowa oczywiście, bo tylko taka się w kapitalizmie liczy, to ilość fanów, mówiąc brzydko "lajków", które firma czy osoba publiczna zgromadzi na swoim koncie.

I się zaczęło!

Konkursy na "polubienie", prośby, żebranie, porównywanie, kto ma więcej, radość z każdego nowego lajka i duma, że ja mam więcej niż kolega, czy konkurent. To jeszcze jeden sposób, by dotrzeć do potencjalnych odbiorców, już jest bardzo realny i policzalny.

Czy jednak rzeczywiście ilość lajków nie jest li i jedynie dowodem naszej kreatywności?

I co z tego, że nawet (teoretycznie mówiąc), polubię profil Marcina, który dał się uwieść konkursowi na gromadzenie lajków, organizowanemu przez Targi Ślubne? Nie będę już raczej klientką Targów Ślubnych. I co z tego, że polubię firmę Wędkarstwo jeziorowe, haczyki bez bólu? Mają ze mną ten sam problem: nie wędkuję. Więc jako fan czy lubiś jestem martwą duszą.

Chcę tu dobitnie stwierdzić, że NIGDY i NIKOGO nie prosiłam o polubienie któregokolwiek z moich profili. Przyjmuję z radością i pokorą, że mam garstkę fanów i nie zamierzam nikogo przymuszać do dania mi dowodu sympatii przez poprawienie moich statystyk.

Trudno, taka już staromodna jestem.

Jednocześnie nikogo też nie polubiam (po polsku: lajkuję) tylko i wyłącznie dlatego, że mnie poproszono. Uważam to za bzdurę, trochę też za obłęd, któremu uległa znaczna ilość ludzi w sieci, podobnie jak osoby prywatne ulegają kolekcjonowaniu znajomości.

Ten chory wyścig, podkręcany jeszcze przez rzekomy list Marka Zuckerberga, z którego dowiadujemy się, że konta nieużywane będą zamykane, typowy łańcuszek świętego Antoniego, śmieszy mnie i smuci jednocześnie, widać bowiem naocznie, jak bardzo łatwo jest ludźmi manipulować.

Przysyła mi zaproszenie mały Arab z Tunezji. Jak trafił na mój profil?! Litości, nikt mnie jeszcze w Afryce nie wydawał, mój zasięg terytorialny kończy się na Macedonii. Skąd on tutaj?!

Po co ludziom ta złuda lajków? Czy staną się przez to lepsi? Czy ich wartość w jakikolwiek sposób wzrośnie?

Po co wam kreatywna księgowość, nie zaczarujecie rzeczywistości.

Cyfry, jak to cyfry, są jednak bezwzględne, choć żeby to zrozumieć, trzeba mieć trochę pozafacebookowego oglądu świata...

Rzekłam.