Jeśli nie czytają

Szkoła skutecznie zniechęca młodzież do czytania, dobierając pozycje spisu lektur tak, by automatycznie kojarzyły się młodym ludziom z nudą, towarzyszącą długiemu kazaniu w obcym języku. Jak wiadomo, dobrymi chęciami piekło wybrukowane.

"Jaka długa!..." - mędzą.

"Pewnie równie nudna!" - stękają.

Nie dają szansy autorowi, bo i po co? Świata uczy się dziś z internetu.

Szybko, niecierpliwie, powierzchownie, szeroko i płytko.

Bez namysłu, a jeśli wpisywaniu komentarza towarzyszy jakaś refleksja, jest refleksją odruchową.

"Głupi jak komentarz na Onecie..."

Pewnych umiejętniści nie da się posiąść, nie wdrożywszy się odpowiednio wcześnie do czytania.

Czytanie to poza przygodą, pogłębianie kompetencji (ulubione słowo nauczycieli) językowych oraz rozwój szeroko rozumianego myślenia (jeśli towarzyszy czytaniu jakakolwiek refleksja). 

Wiemy to my, czytający. Załamujemy ręce, wzdychamy, kręcimy głową z politowaniem.

Chcielibyśmy wszystkich nawrócić na czytanie, bo przecież nie da się być szczęśliwym nie czytając!

Jeśli ktoś nie czuje głodu, jeśli równie dobrze mu bez książki, czy uda się go przekonać? Czy siłowe argumenty szkoły w postaci klasówek, sprawdzających treść lektur są w stanie uczynić czytelników z ludzi nieczytających? Nie.

Zastanawiam się dlaczego my, czytający, za wszelką cenę chcemy nakłonić nieczytających, by zasmakowali w wiedzy i umiejętnościach, które daje się uzyskać tylko i wyłącznie poprzez częste obcowanie z myślą wyrażoną w słowach?

Rozumiem szkoła, to jej zadanie. Dziś nauczycielki języka polskiego przyznały, że siedmioro uczniów (na całą klasę), którzy przeczytali lekturę (w tym przypadku moją powieść) to sukces!

I nie był to "Skąpiec", "Syzyfowe prace", "Pan Tadeusz" czy "W pustyni i w puszczy".

Tych pozycji młodzież nie rozumie i trawi z wielkim trudem. To one właśnie utrwalają w dzieciakach, nienawykłych do czytania, poczucie, że kontakt z książką jest czasem straconym.

Spójrzmy na szkolną listę lektur. Czy nie powinniśmy jej trochę odkurzyć? Czy wychowamy czytelnika, zniechęcając go od samego początku?

Młodzież powinna odnajdywać w lekturach swoje tu i teraz, wtedy, być może, dałaby szansę literaturze, znalazła czas na czytanie pośród rozmaitych ciekawszych zajęć. Gdy czyta o ludziach, których problemy są jej całkiem obce, może jedynie wzruszyć ramionami, ryzykując kolejną jedynkę.

Nauczyciele, godząc się z bezradności na to, by młodzież nie czytała lektur, znajdują się w bardzo trudnym położeniu. Czasem narażają się na krytyki, zadają do przeczytania jedynie fragmenty dzieł.

Ale efektów i tak nie widać. Czytelnictwo z każdym rokiem maleje.

Czytanie ze zrozumieniem jest wbrew pozorom bardzo trudną czynnością. Może nie wszyscy są odpowiednio wyposażeni przez naturę, by osiągnąć kometencje wystarczające do rozumienia słowa drukowanego?

Może społeczeństwu wystarczy ten nikły odsetek ogółu, który osiągnąwszy dojrzałość, wciąż czyta?

Może należy pozwolić młodym ludziom, by nie czytali, tak jak pozwalamy konsumentom wybierać to, czym się żywią?

Obcowanie z kulturą bowiem, jako dowód na wyższe aspiracje, nie wszystkim potrzebne jest w równym stopniu.

Demokracja potrzeb nie istnieje, podobnie jak nie istnieje między ludźmi równość.

Skoro szkoła nie potrafi wdrożyć młodzieży do czytania, pozwólmy nieczytającym żyć w ich świecie.

Możemy ich prostocie duchowej przeciwstawić jedyną rzecz - nasz sukces.

Ale dopóki karierę można zrobić nie czytając, robiąc zawstydzające błędy ortograficzne i kalecząc język ojczysty - nie znajdą się argumenty dość mocne, by przekonać do czytania tych, którzy twierdzą, że nie mają na to dość czasu.

Cóż to zresztą za idiotyczna wymówka!

Dixi.